jueves, 29 de mayo de 2014

Pablo Fidalgo

Pablo Fidalgo Lareo é natural de Vigo, aínda que actualmente reside en Lisboa. Poeta da xeración dos oitenta xa leva publicados catro poemarios ata o de agora:

La educación física(Pre-Textos, 2010)
La retirada (Premio Injuve, 2012)
El tiempo de las tragedias absurdas(Fundación Cuña-Casasbellas, 2012)
Mis padres: Romeo y Julieta. (Pre-textos, 2013)

Propoñemos algúns dos seus poemas para rematar este mes de maio:



Si conocerse es guardar el secreto durante años
nos hemos conocido.
Si sólo pudieras conocer a una persona más
¿Me elegirías a mí?
Si sólo pudieras conocer un días más
¿Sería este?
Si sólo pudieras vivir una noche más ¿Elegirías dormirte? La educación física


Sentía vergüenza de mis padres
por tener que explicar su separación
sin poder explicar antes su amor.

Mis padres viven juntos sus primeros años
sin que sus familias lleguen a enterarse.
Todos sus amigos guardan el secreto.
Yo transformo su necesidad de silencio
en un primer amor por las mentiras.

Mis padres buscaron un lugar en la playa
donde poder protegerme de la historia.
Muchos años después volví a esa playa,
cada día una mujer distinta me preguntaba
¿E ti, de quén es fillo?

Mis padres: Romeo y Julieta.
¿Después de todo quién recuerda
un conflicto entre dos familias
en esta absurda tierra
en esa absurda época?

Madre, creíamos que todos estos años sin él
eran tiempo perdido
y cuando finalmente fui a conocerlo
supe que era tiempo ganado al dolor.

Yo soy hijo de los que se bañaban desnudos
pero nunca perdieron la vergüenza.
Mi declaración de amor fue desnudarme en la calle
y volver a vestirme sin explicar nada más. Mis padres: Romeo y Julieta.


La luz se movía entre los árboles,
y yéndonos del río, vimos a un hombre y una mujer desnudos.
Vimos a su hijo acostado en una toalla
como si los tres acabaran de nacer.
Inclinados sobre el niño, adorándolo,
podrían ser tus propios padres y tú mismo.
La belleza es incontestable para nosotros
que hemos atravesado el infierno.

Mire donde mire están ellos
que ni siquiera se giran para ver quién soy
totalmente concentrados en su propia fe.
Después seguí mi camino deseando ser un padre
expulsado del paraíso una vez más,
pero sabiendo que quizá esa belleza, ese amor,
no se me habían entregado.

Y entendí, después del instante perfecto,
que todo se renueva de golpe: padres e hijos.
Pero nosotros cuando vamos a un lugar
no nos llevamos ningún recuerdo.
Hemos sido irrepetibles y fascinantes tantas veces al día
que nadie se ha fiado de nosotros.

Allí donde vayas, mires donde mires,
tus padres renuevan su presencia,
vigilan que todos sepan quién eres
aunque les cueste la vida. Mis padres: Romeo y Julieta


  Para coñecer máis sobre o poeta, infórmate na súa web.

miércoles, 21 de mayo de 2014

martes, 20 de mayo de 2014

Sírvanse a gusto!

Por que non saborear un petisco de queixo ou un doce acompañado duns versos?
Por que non beber versos embotellados?
Po que non ter un pisapapeis poético e artesán na nosa mesa d estudo?

Todo isto é posible.  Sírvanse a gusto!




domingo, 18 de mayo de 2014

A resposta, meu amigo, está soprando no vento.




Pero,  que é a poesía??
Para que, tanta poesía??

A resposta, meu amigo,
está soprando no vento. Bob Dylan
               






Deseo con la fuerza y la profundidad del mar que la poesía nos ayude a sentir, a pensar, a conocernos por dentro y a explorar
y compartir nuestras palabras y sueños más preciados. Sólo así conseguiremos hacer personas libres y entrenadas en esta travesía maravillosa que es la vida. Sólo así conseguiremos hacer personas libres. “Yo leo, tú amas, él escribe…” Ojalá que nunca dejemos de conjugar estos y otros muchos verbos. Raúl  Vacas














A poesía é unha barricada de palabras rebeldes, un aturuxo de liberdade.  A poesía é diurética, dixestiva e antiestresante; é flexible coma o chicle e o seu ADN é profundamente subversivo. Un poema no aire é unha bomba de palabras. Fran Alonso
                                        
 





 

Que no crezca jamás en mis entrañas esa calma aparente llamada escepticismo.
Huya yo del resabio,del cinismo,
de la imparcialidad de hombros encogidos. Raquel Lanseros
 


 





Somos da liña onde espertan os soños; linde literario no último verso da estrofa.
 -Habitamos as lapelas dos libros que nos tolean.
 -Só imaxinando se orixina aquilo que nunca existiu. Rosalía Fernández Rial.

         




                Elvira Riveiro Tobío                                                 
 







Así é que desexas saber como se fan os poemas? Curioso pequeno que cada vez te fas máis grande. Os poemas son fráxiles e difíciles de coller coma os chopos listos e un ten que sentar á beira do peirao e pasar varias noites observando os movementos das mareas e as costumes dos bancos. E un día, ben disposto, agarrar a cana fortemente entre as mans, pero deixando a seda ceibe bailar as correntes e afanarse en seguilos a onde queiran eles ir e traelos a onde ti queres que vaian. E despois ás veces pican e tiran forte do cebo e arrástranche debaixo das augas. E alí xa cada quen ten a súa sorte. Hai máis infinitas mil e mil leguas submarinas. E alí o reflexo do mundo sobre as augas é tan verdadeiro coma o mundo. Pero outros non. Outros son coma as robalizas que se buscan nos cantís e rompen coma o mar con tanta furia. María Lado                                                                                              





Deste xeito naceu a poesía, construíndo non a realidade, senón a partir da realidade, xogando, concedéndolle á palabra o marabilloso trono do contrapunto de alivio.
A definición da palabra “xogo” é máis que válida para definir a poesía, se é que nos queremos atrever a definila dalgún xeito:
o xogo é unha ocupación voluntaria, exercida dentro de certos e determinados lindes de tempo e espazo, segundo regras libremente consentidas pero absolutamente obrigatorias, dotado dun fin en si mesmo, acompañado dun sentimento de tensión e alegría, e dunha conciencia de ser doutro xeito ó da vida corrente” Johan Huizinga  Lucía Aldao