Dise na páxina do Centro de Documentación da AELG que Berta Dávila (Santiago de Compostela, 1987) escribe porque moitas veces lle contaron contos antes de durmir...
Poeta e narradora é unha rapaza nova que nos conmove coa fermosura da súa escrita.
Corpo baleiro (Espiral Maior, 2007), Dentro (Premio Avelina Valladares, 2008), e Raíz da Fenda (Premio Johán Carballeira de poesía en 2012) son os seus poemarios.
Vén de ser seleccionada nos Premios Ánxel Casal 2014 como "Mellor autora do ano e mellor libro de ficción coa novela O derradeiro libro de Enma Olsen ".
"O seu poemario Raíz da fenda é un libro sobre as feridas que nos atravesan, esas que abren unha fisura sobre a pel e que nos cambian para sempre. Cada unha das súas cinco partes analiza un tipo de perda diferente desde unha perspectiva íntima e crúa, que desbota o artificio: a ruptura coa familia e a estirpe para pescudar quen somos, a vivencia da morte dos que amamos, a enfermidade, a traizón ou o abandono do desamor. Hai feridas que botan raíces, e no seu centro atopamos, ás veces, unha poesía de fendas" ( http://www.xerais.es/libro.php?id=3541958):
Do seu blog "Confabulario novo" (http://confabularionovo.blogspot.com.es/) traemos estes poemas:
Felices para sempre
Cando remata o día,
algunha vez bailamos
no corredor da casa.
Collidos dunha man,
imaxinamos que a rúa e o tráfico
son músicas sinfónicas,
que o delantal é unha capa de príncipe,
o pixama un vestido de princesa,
e os calcetíns de osiños,
zapatos de cristal.
Despois, xuntos, cepillamos os dentes
fronte a un espello máxico,
pechamos ben as portas do castelo,
e durmimos cubertos cunha manta de estrelas.
Porque xa descubrimos o segredo
dos días que virán,
e aprendemos a arte de vivir
felices para sempre.
..........................................
Volver para fixar os meus pasos nos camiños de antes.
Lembrar cada detalle secretamente,
como unha especie de revelación.
O meu corpo volve a casa,
eu estiven aquí cando era branca luz,
papel de prata, plátano, libros de cartón.
Lembro os zapatos dos adultos,
as gafas redondas de meu pai,
as botiñas ortopédicas.
Os ollos luz de mamá
están aíndaespallados nestas lousas.
(outubro 2009)
..........................................
E do site de poetas d(in)versos traemos este poema de Dentro:
I
Coñecinche coas pálpebras molladas
e a mirada perdida alén da fiestra.
E será porque amaba a auga toda do teu corpo
que bebín insaciable nas túas bágoas
ata que algunhas me fixeron mal.
Descubriches que morro cada día
(xa dende o mesmo día en que nacín)
e, ao estares sen min,
anulábaste nun loito inconfesable.
Pese a que nunca fun demasiado purista (a luz artificial tamén é luz)
amo o tacto,
e creo que as cartas non suplen ás caricias.
Sempre me corto cos folios
que conteñen as túas palabras,
e a ferida do dedo axúdame a sandar
outra ferída máis fonda,
esa que levo debaixo das pálpebras
molladas de presencias ausentes.
