domingo, 12 de octubre de 2014

Catro poemas, unha canción: Alicia Álvarez (Pauline en la playa)

Música e poesía da man
Inauguramos un novo ciclo dedicado a aqueles poetas que tamén son músicos ou se si prefire, aos músicos que tamén son poetas.  Trataremos de poñer en valor a potencialidade lírica das letras das cancións, sen deixar de apreciar a sonoridade da palabra, o ritmo do verso e a súa musicalidade nas estrofas dun poema.          

ALICIA ÁLVAREZ (Gijón, 1979), vocal do grupo Pauline en la playa, ademais de guitarrista e compositora acaba de publicar o seu primeiro poemario La aguóloga no que nos ofrece unha orixinal e fantasiosa visión do mundo cheo de imaxes, xogos de palabras, escenarios surrealistas, metáforas e moita ironía, cun ritmo case musical, como se foran cancións narradas. 


Poemas de "La aguóloga". Huerga y Fierro (2012)

Poema nº 6
"Va la aguóloga llorando sobre mojado
y todo se le hace barro y ya casi no lo cuenta. 
Serán sus sesiones de astronauta
que la han hecho ingrávida y perder la cuenta. 

No sabe lo que le pasa, pero de pronto
se ha hecho manta y hasta se arruga como ella. 
Todo por esos besos que-se-posan-en-los-huesos. 

Del resto no sabe nada, solo lo que se cuece. 
Por el momento se proclama cáscara. 
¡Vete tú a saber qué quiere decir eso! 

El otro día, sin ir más lejos, 
la encontré intentando meterse 
en la boca de un cañón dorado, 
dijo algo de autopropulsarse
a donde menos se lo esperen. 
La otra opción era dejarse barba."

Poema 12
Charcos de afecto, 
humedad salada,
sardinas de lata,
a plato puesto. Te secuestro.

Te como con patatas
te pido, 
te amo,
té helado. Te molesto.

Con amor, 
con mosquitera, 
con moscatel,
con miel en la sien. Con postura de siesta.

Poema 37
Me escurro hacia dentro...
Miro tierna mi ombligo por dentro...
Hago acercamientos de nariz busca hombros,
busca huecos.
Miro triste y menta y hago cuenta de dar besos largos.
Contigo que miden años, contigo que nuncahay prisa. 
Son millas, son miles... son ethos.
Juntemos nuestros abrigos de piel "tan suave",
hagamos que los abrazos sean de velcro.

Poema 41
A ver, te lo vuelvo a explicar. Yo no quiero  jugar
al psicoanálisis, prefiero que nos toquemos, 
que juguemos a ¿qué te duele? 
Pero, por favor, que no sea en el fondo del alma,
que eso queda muy lejos.

Poema 16: Estate atento, te cuento el cuento que yo me invento na voz da propia Alicia Álvarez dentro do festival Copsmopoética 2013.

     
    Unha canción: El mundo se va a acabar.  Colaboran aos coros Nacho Umbert y Nacho Vegas.
     
     

No hay comentarios:

Publicar un comentario