Rosalía Fernández Rial (Carballo-Muxía, 1988) é, sobre todo, escritora, en especial de poesía. Aínda que tamén se licenciou en Filoloxía e se está doutorando en Ciencias da Educación, ao tempo que continúa a súa formación en arte dramática, despois de ter participado nalgún proxecto teatral. Esta última faceta combínaa, asemade, coa escrita, levando os seus versos a escena mediante propostas musicais, pictóricas e performánticas.
(http://asescollaselectivas.blogaliza.org/2013/04/03/rosalia-fernandez-rial/)
Ten publicado en poesía:
- En clave de sol, 2009, Asociación Cultural Lumieira.
- Átonos, 2011, Asociación Cultural Lumieira.
- Vinte en escena, 2012, Positivas.
A súa obra tamén forma parte das seguinte obras colectivas:
- Follas de Carballo, 2011, Asociación Cultural Lumieira.
- Un mar de sensacións. Rutas e poemas para descubrir a Costa da Morte, 2012, Seminario de Estudos Comarcais da Costa da Morte.
- Versos no Olimpo. O Monte Pindo na poesía galega, 2013, Toxosoutos.
- Versus cianuro. Poemas contra a mina de ouro de Corcoesto, 2013, A. C. Caldeirón.
Blog da poeta:http://rolderosalia.blogspot.com.es/
GÚSTO-NOS
Agarda!
Estamos atados
pola mesma lingua,
enredados en idéntica
papila gustativa.
Vibra. Bebe o ruxir
que nos deglute sen tragar.
Brinca o lume loiro
da fala lene.
Pero agarda.
Non rompas o compás.
As palabras de sabores
sóñannos saltos imposibles
sobre ápices entrelazados.
Podemos ser traficantes de padais
ou afinar o asubío desta serpe.
Podemos chuspir letras amargas;
sentir o doce tombo
dos beizos salgados.
E o bico barbitúrico da lúa.
Podemos protexer ós fuxitivos.
Mais agora agarda.
A única fronteira
é a nosa lingua de area. No horizonte.
Átonos, 2011Agarda!
Estamos atados
pola mesma lingua,
enredados en idéntica
papila gustativa.
Vibra. Bebe o ruxir
que nos deglute sen tragar.
Brinca o lume loiro
da fala lene.
Pero agarda.
Non rompas o compás.
As palabras de sabores
sóñannos saltos imposibles
sobre ápices entrelazados.
Podemos ser traficantes de padais
ou afinar o asubío desta serpe.
Podemos chuspir letras amargas;
sentir o doce tombo
dos beizos salgados.
E o bico barbitúrico da lúa.
Podemos protexer ós fuxitivos.
Mais agora agarda.
A única fronteira
é a nosa lingua de area. No horizonte.
ESCENA VII: (esquina)
As esquinas da rúa
que fago pola noite
son as proas da cidade.
Eu, o máis fermoso mascarón.
Nacín madeira de serea;
o meu canto fuma
rosas dos ventos
en solapas descoñecidas.
Desorientadas xa.
E os peixes que teño nos beizos
Coñecen
todos os buratos do suburbio.
Porque cada crepúsculo
atracan, nas miñas costas,
demasiados barcos desnortados.
Din que me movo
en danza oceánica;
que bico coa vertixe do nordés.
Comprenden que cobre
por fabricar amor.
Pero ninguén sabe
con cantos piratas
teño que deitarme
antes de poder durmir.
Vinte en escena, 2012
PULSO 4-Tonalidade menor
Hoxe cansei do mundo.
Sempre xira coa mesma canción,
e todos ó seu ritmo.
Non somos máis que corcheas picadas
nun tango con présa e caducado.
Necesito parar para sentilo,
prolongar a miña corchea,
alterala,
cambiala de tonalidade.
Necesito parar para vivir,
para bailar cos teus ollos
para mirar se aínda hai estrelas.
Sinto que vou a contratempo
e que o tango se mofa de min,
pero non podo recuperar o compás.
En clave de sol, 2009
ESCENA III: (todas as rúas)
Demasiado frío
para durmir
-di o carambelo dos teus labios-
Demasiado frío.
E á cidadenon lle caben
os nosos corpos
nosseus petos.
Fóra
é o único lugar que nos pertence.Mais non tremas, amor.
Os edificios son árbores
con necrópoles de niños;
illas afogadas
en océanos que non flotan.
"Eles" teñen
un furado de asfalto vertical;
unha fiestra sen luz
entre as fauces da noite.
E nós?
Nós, todas as rúas.
Vinte en escena, 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario